Płakałem po Smutnym Autobusie

Widziałeś już klip o Smutnym Autobusie?

Zapewne parę razy przewinął się przez Twojego Facebooka wczoraj lub dzisiaj. Cały czas trwa dyskusja nad tym spotem. Jedni uważają go za fenomenalny, drudzy równają z błotem.

Mam wrażenie, że, paradoksalnie, pomimo poruszenia tak wielu, film nie wpłynie na nikogo. Cały zamysł filmu polega na celowym wzbudzeniu sympatii do autobusu (mniejsza o środki, którymi to osiągnięto), by następnie zszokować przekazem. Koncept jest przewrotny, tego mu nie można odmówić, ale w mojej opinii jednocześnie przekomplikowany.

Ktoś nieczuły na autobus nie zareaguje na film z równą siłą jak osoba, którą on wzrusza. Z kolei ten poruszony skupia się – co widać po reakcjach internautów – na smutnym losie autobusu, nie na właściwym przekazie. W rezultacie klip trafia do nikogo.

Zauważ, że mało kto dyskutuje na temat problemu poruszonego w filmiku. Praktycznie wszyscy rozmawiają tylko o starym autobusie, który budzi skojarzenia z odepchniętą przez społeczeństwo osobą starszą. Personifikacja to ciekawy pomysł, ale posunięto się zbyt daleko i skojarzenia z innymi istotnymi problemami społecznymi – jak stosunek do starości właśnie – jeszcze animację dobiły.

Uważam, że problem tkwi w sposobie przedstawienia dramatycznego finału. Może zamiast uśmiercać autobus rękami bezdusznej urzędniczki, należało może pokazać wypadek, który autobus (nawet niechcący, ale jednak) spowodował? Efekt byłby lepszy.

Cel wiralowy został bez wątpienia osiągnięty. Sęk w tym, że wiral bez przełożenia na wyniki jest nic niewarty. Na te będziemy musieli poczekać, ale, obserwując komentarze w sieci, nie spodziewam się wielkich efektów.

A jakie jest Twoje zdanie?

Do przeczytania,

Artur Jabłoński

szablon podpisu