Na 500 gigabajtach mojego dysku koło 400 zajmują empetrójki. A mówię tylko o jednym dysku. Jeśli chodzi o muzykę, jestem typowym chomikiem. Zbieram jej masę, a potem odkrywam kolejne albumy kilka miesięcy później. Jeżeli w ogóle. Zamiast zapoznawać się z czymś nowym i ciekawym, tkwię w starych, sprawdzonych płytach.
Mam wrażenie, że to się zmieniło dzięki Spotify. Teraz łatwiej wyszukuje mi się nową muzykę, a co za tym idzie – częściej daję jej szansę. Zwłaszcza, że mam większy stopień pewności, iż trafi w mój gust.
Dawniej, żeby odkryć naprawdę ciekawy krążek, musiałem się sporo naklikać. Recenzenci czołowych czasopism w Polsce rzadko polecają coś w moim klimacie. Praktycznie nie jestem w stanie wskazać żadnego dobrego serwisu stricte muzycznego w PL (znacie jakieś?), więc tą drogą również ciężko. Ogromu witryn lokalnych i zagranicznych nie chce mi się przeglądać, skoro nikt nie polecił mi danej redakcji jako wiarygodnych recenzentów.
Nawet webowe last.fm, które w pierwszej chwili wydaje się odpowiedzią na wymienione wyżej bolączki jest problematyczne. 30-sekundowe próbki to dla mnie za mało. Lubię skakać po różnych fragmentach utworów i albumów, żeby je poznać (też tak macie?). Mówcie co chcecie, ale szukanie każdego wykonawcy po kolei w Youtube jest średnio wygodne. Albo ja taki leniwy, niemniej pocieszam się, że takich jest więcej.
Spotify wreszcie sprowadził moje poszukiwania nowej muzyki do pojedynczych kliknięć. Dzięki temu, odkrywam jej coraz więcej. Jednocześnie jednak, coś tracę.
Wiadomo, że ile ludzi, tyle nawyków, jeśli chodzi o słuchanie muzyki. Akurat ja należę do osób, puszczających sobie konkretnych wykonawców całymi płytami. Tymczasem spotifajowe playlisty – głównie te tworzone przez znajomych – sprawiają, że przestaję przywiązywać do tego wagę. Interesuje mnie klimat muzyki, gatunek, dopasowanie do obecnego nastroju. Co więcej, interesujący kawałek nie sprawia, że zapoznaję się ze stroną wykonawcy i słucham jego. Zaraz po nim leci przecież inny, równie ciekawy i zbliżony muzycznie. Przestałem zapoznawać się z dyskografiami, co zawsze sobie ceniłem.
A przecież playlisty to tylko wierzchołek góry lodowej. Są jeszcze aplikacje. Odkąd odkryłem Blue Note na Spotify, praktycznie nie szukam repertuaru samodzielnie. Ustawiam kilka parametrów (np. instrumenty) i pozwalam, by automat decydował za mnie.
A jak Wy korzystacie ze Spotify? Jeżeli w ogóle ;)
Do przeczytania,
Artur Jabłoński
No ładnie. A ja myślałem, że ze swoimi 20GB jestem szalony. I tak po przejściu na Spotify zostało na dysku tylko muzyka z gier postapokaliptycznych. Wszystko inne poszło do śmiecia. Fakt faktem, zdecydowanie szybciej wyszukuję muzykę i już nie muszę kombinować, kiedy z całej płyty podoba mi się tylko jeden utworek,
I w końcu nie mam problemów z przygotowywaniem playlist na imprezy ;) .
Same here. Ostatnio odpaliłem Winampa pierwszy raz od dwóch miesięcy. Dziwne uczucie. Ale musiałem, bo baza w Spotify nie jest pełna by spełnić moje ultrahipsterskie zachcianki muzyczne. ;)
Mam podobnie, baza wymięka. Ale ma to dobre strony – nigdy nie czułem się aż takim hipsterem, a teraz się czuję ;)
No, ale z drugiej strony: nie znajdziesz tego, co chcesz – masz tysiące innych połaci dźwięku do odkrycia…
Dokładnie – nie ma Twojej muzyki, musisz szukać innej.
a już myślałam, że tylko ja nie umiem znaleźć niektórych albumów na Spotifyu! Nie ma np. Division Bell Floydów o.O Zabijcie mnie, nie ma tego albumu. Jest tylko lista od kogoś stworzona i to nie do końca odtworzona.
Z tego co wiem to wynika po prostu z niepodpisanego dealu. Nie ma też King Crimson i paru innych wielkich nazw – można to przeżyć, choć nie jest łatwo. „The real issue here” to granice bazy – oby dalej się rozszerzały. Często też zdarza się, że artysta jest, ale co trzecie jego wydawnictwo.
„należę do osób, puszczających sobie konkretnych wykonawców całymi płytami” znowu przytaczasz moje słowa. płać tantiemy :)
Zapłacę w tańcach w remizie na Infoshare ;)
to nie zostanie bez echa :)
Eee co to Blue Note? :D
Legendarne wydawnictwo muzyczne! Koniecznie nadrób zaległości :)
Ech, tak to napisałeś, że zrozumiałem to jako aplikację pod Spotify, która magicznie wyszukuje kawałków w naszym stylu ;)
Bo to jest również aplikacja :) Oficjalna aplikacja dla wielbicieli muzyki ze stajni Blue Note. Możesz tam sobie segregować ich wydawnictwa np. po instrumentach czy wokalach, obczaj, lepiej się na to patrzy niż o tym pisze :)
Aaa :)
Korzystam z aplikacji moodagent (nie polecam opcji angry-jak na razie trafiłem tylko na muzykę techno i inne podobne gatunki, których nie jestem w stanie słuchać) oraz classify, poza tym korzystam z playlist o tytułach powiązanych z ulubionymi serialami czy gatunkami muzycznymi.
A ja, ponieważ nie przywiązuję się do wykonawców, i już musi zdarzyć się cud, że przesłucham cały album ze Spotify korzystam tak, że albo odpalam sobie radio tematyczne (które po kilku zaznaczeniach łapek gra wszystko „w gusta”) albo po słowach kluczowych wyszukuję playlisty innych osób.
A ja sobie włączam radyjko w Spotify i tak mi gra bite 8 h jak siedzę w robocie i za każdym razem się cieszę jak idzie coś nowego :)
Też tak siedzę, ale boję się właśnie o moje obycie muzyczne. Piosenki mijają, a ja nic nie wiem, ani kto, ani co, itd :)
Naaaah. To nie tak. Wcześniej też były stacje on-line i bywało, że mimo ton muzyki na dysku Soma.fm grała w zasadzie non-stop przez dwa tygodnie i prawie każdy utwór był wart osobnego researchu, który często przepadał. A i tak wtedy zdarzało mi się zapisać wykonawcę na świstku papieru, wrócić do tego świstka z dna szuflady po pół roku i dogrzebać się w jakiej wiosce urodził się ten producent i że zaczynał w szkole muzycznej jako waltornista. Potem dokopywałem się do najstarszych jego EP-ek i męczyłem je przez kolejne dwa tygodnie. Radio w Spotify to tylko kolejne narzędzie (btw. moim zdaniem radio w last.fm było lepsze). Wszystko o czym piszesz i tak bardziej pasuje do etapu przejścia od świata CD do MP3.
Może tak. Może to zależy od charakteru. Ja na przykład przy takim kilkugodzinnym przemiale nie mam już w sobie samozaparcia, by brać się za research wszystkich artystów. W każdym razie Spotify nie pomaga mi walczyć z tego typu lenistwem.
Nie chcę płynąć za bardzo, ale z muzą jest trochę jak z alkoholem – czasem to łyk drogiego, leżakowanego latami bourbona w dobrym szkle, czasem kilka browarów z kumplami, czasem kolorowy drink z zakręconą słomką. Słuchać można w różny sposób – prostych, nierozróżnialnych chilloutów w tle albo z wypiekami na twarzy przy każdym akcencie w solówce – i nie ma co się obwiniać za to, że kliknęło się ‚play’ i leci. A płyty ponadczasowe i tak nam o sobie przypomną. Swoją drogą Twój wywód i cała dyskusja dotyka dużo poważniejszego problemu – kultury nadmiaru. Płytę może zmontować nastolatek na swoim Macu mieszkając z rodzicami, więc nowe wydawnictwa w każdym gatunku pojawiają się co chwilę i nie wiadomo co przyjąć za kompas – mainstreamowe media, niezależne blogi, własny nos, szczęśliwy traf, radio w Spotify, porządek chronologiczny… Śledząc tych topowych niby odsiewamy ziarno od plew, ale może wśród offu rodzi się gdzieś nowy geniusz i wylewamy dziecko z kąpielą…? Z drugiej strony czesać wszystkiego co wyszło się po prostu nie da i przestaje to być przyjemne. Można oszaleć. :) Syndrom Fausta – nie móc ogarnąć swoją percepcją choćby małego wycinka dostępnej wiedzy (a w naszym wypadku muzyki). No i wszystko dostępne w kilku klikach. JAK ŻYĆ?! :)
Ciężko się z Tobą nie zgodzić :)
Korzystam i to nałogowo już prawie od dwóch lat. O moich wrażeniach opowiadam tutaj na jeszcze jednym blogu: http://interestrada.wordpress.com/2013/02/18/spotify/
Wow! Ale obszernie. Już jest w Pockecie, zerknę jutro :)
Miałem dokładnie tak samo. tylko nie rozumiem problemu z przesłuchiwaniem dyskografii. Ja swoje Spotify mam posortowane albumami. Kilku ulubionych artystów i kilka albumów ściągniętych na dysk i kilka albumów do przesłuchania. A jak mi się wszystko znudzi (co nachodzi mnie cyklicznie) to wrzucam obie jeden z zespołów i każę mu szukać radia. I zawsze trafiają się jakieś fajne kawałki, które ciągną mnie do jakiś nowych artystów. Sprawdzam ich i ściągam kilka albumów. I tak w kółko. Mam wrażenie że takie poznawanie muzyki nigdy się nie skończy. I dobrze!!!
Moje 96 GB muzy w 85% znajduje się w bazie Spotify. Niestety, pozostałych 15% słucham bardzo często.
Największym problemem jest – co już ktoś wytknął – luki w dyskografiach, np. co drugi album danego artysty.
Są też źle opisane utwory. Na „Powstaniu Warszawskim” Lao Che, utwory są pozamieniane tytułami.
Jak słuchamswoich starszych playlist, to czasami widzę, że utwór, który kiedyś był dobrze opisany, teraz jest źle. W sensie: widzę artystę i tytuł, ale kiedy odtwarzam kawałek, to słyszę zupełnie co innego. Nawet innego artystę.
No i problemy z polskimi diakrytykami…
ale jest ZA DARMO ;)
:)
Używałem kilka lat z zagranicznym kontem, teraz normalnie płacę. Zadowolony jestem nadal. :)
Włączam radyjko, tak jak już ktoś wcześniej napisał i jeśli słyszę naprawdę dobrą nutę, wrzucam ją do któregoś z folderów z różnymi gatunkami muzycznymi, np „deep dubstep”, „d&b”, „minimal techno”, etc. a potem lecę z koksem ;)
Ciekawy opis darmowej muzyki ze Spotify na smartfony pod adresem:
http://www.einfo.bl.ee/spotify-darmowa-muzyka